Ο Θανάσης λοιπόν, μου περιέγραψε με πολύ μελανά χρώματα τη ζωή του ως καλλιεργητής σουλτανίνας. Μάλιστα, όσο εξελισσόταν η συζήτηση, έπνεε μένεα κατά του ευρώ (νόμισμα). Όταν διαφώνησα ευγενικά μαζί του, ανέφερε με ένταση στη φωνή του, « ..πουλούσα με 500δρχ το κιλό και το roundup είχε 3000 δρχ. Τώρα πουλάω με 80 λεπτά και το roundup έχει 70€ και οι επιδοτήσεις κάθε χρόνο μειώνονται!».
Σκέφτηκα, πως δεν είχε νόημα να αντιπαραβάλλω τον πληθωρισμό που θα είχε το παλιό νόμισμα, το γεγονός ότι οι επιχειρηματικές αποδόσεις (ενός προϊόντος ή υπηρεσίας) του παρελθόντος δεν εγγυώνται τις αποδόσεις του μέλλοντος, την ΚΑΠ ((βλ.Η κοινή γεωργική πολιτική), κλπ….
Ο Θανάσης δεν συζητούσε μαζί μου τη νομισματική πολιτική αλλά μου μετέφερε το άγχος της επιβίωσής του! Της επιβίωσης της οικογένειάς του!

Ο δήμος ως οργανισμός έχει να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, όπως η περιβαλλοντική αλλαγή, η μείωση των πόρων (φυσικών και οικονομικών),  η αυξημένη απαίτηση για υπηρεσίες, η αυξημένη ανταγωνιστικότητα, η ανάγκη για λογοδοσία κλπ. Θαρρώ πως μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Απαιτείται μεταβολή, μεταβολή από τις προσωποπαγείς στις συνεργατικές διοικήσεις, απαιτείται αλλαγή κουλτούρας, οργανωσιακής κουλτούρας! 

Η Πολιτεία και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση παρέχουν όλα εκείνα τα ψηφιακά εργαλεία, όπως το παρατηρητήριο περιφερειακών πολιτικών  (σχετ.έρευνα https://regionalpolicymonitor.org/, gov.gr, κλπ), όπου ένας σύγχρονος δήμος μπορεί να αξιοποιήσει, ώστε να δώσει υπεραξία στα έσοδά του, δημιουργώντας δημοσιονομικό χώρο για ευρύτερη κοινωνική πολιτική.