Η νοοτροπία βέβαια είναι διαχρονική και μου θύμισε έντονα έναν πρώην δήμαρχο Αθηναίων κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Στην προσπάθειά του να διαχειριστεί παρομοίως σε υπερθετικό βαθμό το παγκάρι του δήμου, ανακάλυψε μαζί με έναν ομόσταυλό του δήμαρχο Σπάρτης, πως δεν είχε υπογραφεί η σύμβαση λήξης του πελοποννησιακού πολέμου!
Πεδίο «επένδυσις» δόξης λαμπρόν!!! Τότε βλέπετε δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα τις «αναπτυξιακές διαδημοτικές επιχειρήσεις»!
Σε ελεύθερη μετάφραση είναι κάτι σαν το «οικογενειακό excel» όπου προβλέπει πόσα λεφτά αναμένεται να εισπραχθούν (φόροι, επιδοτήσεις, δάνεια κ.λπ.) και πού θα ξοδευτούν (μισθοί, συντάξεις, επενδύσεις, άμυνα, υγεία, παιδεία κ.λπ.). Είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση αυτοδεσμεύεται για το πώς σκοπεύει να διαχειριστεί το δημόσιο χρήμα την επόμενη χρονιά.
Πιο ποιητικά θα μπορούσαμε να πούμε πώς είναι η προσπάθεια να βάλει κανείς τάξη στα όνειρα και μέτρο στις ανάγκες ενός ολόκληρου λαού.
Εκείνη την εποχή λοιπόν πατούσαν τα σταφύλια, είτε με τα πόδια, είτε έπρεπε να τα μεταφέρουν σε κάποιο παρακείμενο πατητήρι. Ο Μπαρμπαγιάννης είχε «μυριστεί» την ευκαιρία κι είχε κατασκευάσει ένα αυτοσχέδιο φορητό πατητήρι. Ένα πατητήρι που έσερνε με το χιλιοταλαιπωρημένο του τρακτέρ από σπίτι σε σπίτι. Ένα πατητήρι που του απέδιδε ένα επιπλέον μεροκάματο στο κοπιαστικό ετήσιο εισόδημά του. Στην αρχή το χρησιμοποίησε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του χωριού, αλλά σταδιακά η φορητή του επιχείρηση απέκτησε φήμη.
Η Ελλάδα έχει υψηλό δείκτη δημοκρατίας (8,07), αλλά αρνητικό MCR (−290/1εκ. ενήλικες). Αυτό σημαίνει ότι ως κοινωνία δεν παράγει νέους εκατομμυριούχους. Αντιθέτως χάνει! Την ίδια στιγμή όμως έχει εντυπωσιακά θετικό MARR (~115), αποκλειστικά χάρη στην εισροή ξένων εκατομμυριούχων.
Εδώ βλέπουμε μια κρίσιμη αντίφαση. Η χώρα είναι ελκυστική για εξωτερικά κεφάλαια λόγω σταθερότητας, αλλά δεν δημιουργεί ευκαιρίες οικονομικής ανόδου για τους πολίτες της.
Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά αντάμα με τις μπριζόλες και τις μπύρες στο στομάχι του Μπάμπη. «Κοινώς» είχε φάει το καταπέτασμα. Μπήκε στο σπίτι κι έπεσε για ύπνο. Η ώρα «μικρή» αλλά η ζέστη μεγάλη. Στριφογύριζε ο Μπάμπης μα η μπύρα ερχόταν στη μύτη του κι ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπό του. Σηκώθηκε! Βγήκε στο πεζοδρόμιο και κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα στο τραπέζι που είχε τοποθετήσει το προηγούμενο απόγευμα.
Δροσούλα!.. Ανάσανε λίγο…. Απέναντι παρατήρησε μια δημοτική ντουζιέρα που έσταζε νωχελικά στο μισοσκόταδο.
Σηκώθηκε λοιπόν αχάραγα, θαύμασε τα κιλά του στον καθρέφτη, έβαλε τα «γυμναστικά» του είδη και κατέβηκε τη σκάλα του σπιτιού. Έπρεπε βλέπετε να ξεφορτωθεί τμήματα του παραπανίσιου λίπους στην επικείμενη διαδρομή. Αυτή ήταν άλλωστε και η συμβουλή του διαιτολόγου! Κατέβηκε λοιπόν τη σκάλα, βγήκε στον δρόμο, έκανε τις απαραίτητες, αλλά Κωνσταντάρα, διατάσεις κι άρχισε το τρέξιμο.
Στην αρχή αργά, αργά μέχρι να βρει ανάσα αλλά και τον απαραίτητο ρυθμό! Γύρισε γύρω, γύρω το οικοδομικό τετράγωνο για προθέρμανση.
