Ετικέτα Οικονομία

Σε ελεύθερη μετάφραση είναι κάτι σαν το «οικογενειακό excel» όπου προβλέπει πόσα λεφτά αναμένεται να εισπραχθούν (φόροι, επιδοτήσεις, δάνεια κ.λπ.) και πού θα ξοδευτούν (μισθοί, συντάξεις, επενδύσεις, άμυνα, υγεία, παιδεία κ.λπ.). Είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση αυτοδεσμεύεται για το πώς σκοπεύει να διαχειριστεί το δημόσιο χρήμα την επόμενη χρονιά.

Πιο ποιητικά θα μπορούσαμε να πούμε πώς είναι η προσπάθεια να βάλει κανείς τάξη στα όνειρα και μέτρο στις ανάγκες ενός ολόκληρου λαού.

Εκείνη την εποχή λοιπόν πατούσαν τα σταφύλια, είτε με τα πόδια, είτε έπρεπε να τα μεταφέρουν σε κάποιο παρακείμενο πατητήρι. Ο Μπαρμπαγιάννης είχε «μυριστεί» την ευκαιρία κι είχε κατασκευάσει ένα αυτοσχέδιο φορητό πατητήρι. Ένα πατητήρι που έσερνε με το χιλιοταλαιπωρημένο του τρακτέρ από σπίτι σε σπίτι. Ένα πατητήρι που του απέδιδε ένα επιπλέον μεροκάματο στο κοπιαστικό ετήσιο εισόδημά του. Στην αρχή το χρησιμοποίησε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του χωριού, αλλά σταδιακά η φορητή του επιχείρηση απέκτησε φήμη.

Η Ελλάδα έχει υψηλό δείκτη δημοκρατίας (8,07), αλλά αρνητικό MCR (−290/1εκ. ενήλικες). Αυτό σημαίνει ότι ως κοινωνία δεν παράγει νέους εκατομμυριούχους. Αντιθέτως χάνει! Την ίδια στιγμή όμως έχει εντυπωσιακά θετικό MARR (~115), αποκλειστικά χάρη στην εισροή ξένων εκατομμυριούχων.
Εδώ βλέπουμε μια κρίσιμη αντίφαση. Η χώρα είναι ελκυστική για εξωτερικά κεφάλαια λόγω σταθερότητας, αλλά δεν δημιουργεί ευκαιρίες οικονομικής ανόδου για τους πολίτες της.

Ο χαλασοχώρης είναι διαχρονικός. Τον βρίσκεις στην Οθωμανική περίοδο να μαζεύει φόρους με το καπέλο του κοτζαμπάση, μετά τον βλέπεις στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος να διορίζεται από τον βουλευτή, κι αργότερα τον συναντάς σε κάθε ρουσφέτι, σε κάθε διοικητική θέση του εικοστού αιώνα ανεξαρτήτως εάν κυβερνά αριστερά, δεξιά, χούντα ή βασιλιάς κατακτητής. Το DNA του είναι αμετάβλητο. «Βρες καρέκλα, κάτσε, και φρόντισε να πληρώνεσαι για να μη σηκώνεσαι». Είναι πώς να το πω.. η εξέλιξη του κηφήνα!

Στον 19ο αιώνα, οι Γερμανοί, ως λάτρεις του συστήματος της πειθαρχίας και των τεράστιων λέξεων επινόησαν το Verhältnismäßigkeitsprinzip. Εναλλακτικά, την αναλογικότητα. Την επινόησαν με τόσες συλλαβές που αν την πεις σωστά παίρνεις αυτόματα υποτροφία στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου. Εκεί λοιπόν η Αρχή χρησιμοποιείται ως φίλτρο ενάντια στις διοικητικές αυθαιρεσίες. Κοινώς εάν σε πιάσουν με τη γίδα στην πλάτη, αρχικά και άμεσα επιστρέφεις τη γίδα! Δεν την κρατάς και επιβάλεις στους συγχωριανούς σου να την πληρώσουν! Επιστρέφεις τη γίδα και δέχεσαι την ποινή της πράξης σου. Δέχεσαι την ποινή ακόμα κι αν είσαι στην εξουσία! Αυτό είναι το αντίδοτο στον φασισμό!
Για τούτο το σκοπό η μεταπολεμική Γερμανία ενσωματώνει την αναλογικότητα στο Σύνταγμά της. Την ενσωματώνει βλέποντάς την ως «αντίδοτο στο δηλητήριο του ολοκληρωτισμού».

Πρέπει το εισόδημα του κάθε ενός να προσδιορίζεται στο πραγματικό του μέγεθος; Εάν η απάντηση είναι ναι, για ποιο λόγο εισάγουμε τεκμήρια (ελάχιστη προκαθορισμένη φορολογία); Τα χρήματα που έχουν επενδυθεί για τον εξατομικευμένο προσδιορισμό  των εσόδων των επιχειρήσεων (Ηλεκτρονικά τιμολόγια, My Data, Esend, κλπ..) σπαταλήθηκαν; Δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα;