Τέτοιες μέρες ήτανε καμιά σαρανταριά χρόνια πριν, τέτοιες μέρες πασχαλινές! Τα σχολεία είχαν παραδώσει τη σκυτάλη στις διακοπές κι εμείς ως μαθητούδια οργανώναμε τις επικείμενες ανδραγαθίες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Ήταν κάμποσα χρόνια πριν όπου ως μαθητής μετέβηκα από την 1η στη2α λυκείου με όλα τα συμπράγκαλά μου. Μάλιστα ετότενες είχαμε αλλάξει θυμάμαι κάμποσους καθηγητές συμπεριλαμβανομένου κι αυτού της φυσικής. Την πρώτη μέρα της χρονιάς ο νέος καθηγητής μας συστήθηκε. Ακολούθως βάλθηκε να μας γνωρίσει ρωτώντας τόσο το όνομά μας όσο και τη δουλειά του πατέρα μας.

25η Μαρτίου 2025. Σηκωθήκαμε από νωρίς. Όσοι μεγαλώνουν παιδία το γνωρίζουν!! Τις αργίες σηκώνεσαι μια ωρίτσα νωρίτερα σε σχέση με τις εργάσιμες. Είναι ο άγραφος κανόνας των νεανίσκων! Μάλλον φροντίζουν να είμαστε σε φόρμα. Σηκωθήκαμε λοιπόν από νωρίς και ετοιμάσαμε…

Ήτανε Πέμπτη πρωί, ηλιόλουστη μέρα μετά από χιονιά. Χιονιά Μάρτη μήνα! Από 25°C στους 5°C και τανάπαλιν. Είχα ξεκινήσει δουλειά από νωρίς. Κατά τις 12 συνάντησα στο δρόμο τον φίλο μου το Χρήστο. Η αλήθεια είναι πως η συνάντηση ήταν…

Αρχικά μελετήσαμε την κατάστασή του και άμεσα αρχίσαμε τις εργασίες αποκατάστασης. Ο μικρότερος ξεμπέρδευε την ουρά, ο μεσαίος μπάλωνε με ταινία τις τρύπες και ο μεγαλύτερος, εγώ δηλαδή, επιδιόρθωνε τα ζύγια. Η ώρα περνούσε ευχάριστα και το μυαλό μου ταξίδεψε για ακόμα μια φορά στα παιδικά μου χρόνια….