Πιάστηκαν στην αρχή αμήχανα κι άρχισαν να κινούνται στον ρυθμό της μουσικής. Η απόσταση ήταν μεγάλη μεταξύ τους. Ήταν μεγάλη.. η οποία όμως μίκραινε με την πάροδο των βημάτων και του χρόνου. Τα λόγια λιγοστά, το φως λιγοστό και τα χείλη ενώθηκαν στιγμιαία. Ενώθηκαν δημιουργώντας καρδιοχτύπι και προσδοκία συνάμα. Σε μια αναλαμπή αφύπνισης η Βούλα έσπρωξε βίαια τον Αλέξη. Η κίνηση του χεριού της ήταν τόσο αυθόρμητη όπου στο διάβα παρέσυρε τα γυαλιά από το πρόσωπό της.
Σχεδόν αμέσως το μυαλό μου ταξίδεψε. Ταξίδεψε σ’ έναν γνωστό όπου κάθε καλοκαίρι απολάμβανε το μπάνιο του στην παραλία. Ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε στη διπλανή ομπρέλα μια κυρία μ ένα σκυλί. Το γεγονός ξένισε τον φίλο μας σε τέτοιο βαθμό ώστε προέβη σε άμεση παρατήρηση. Η ιδιοκτήτρια βέβαια του κυνός αδιαφορώντας, επικαλέστηκε τον νόμο περί κατοικιδίων. Αυτό συνέβαινε γι’ αρκετό καιρό!
Αφού πέρασε μια βδομάδα λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να ανέβω στη ζυγαριά! Αδερφέ, τι ήταν αυτό;; Εάν είχε στόμα θα βογκούσε! Την κοψομέσιασα τη «μαύρη», τριψήφιο έγραψε! Τριψήφιο και με διαφορά. Το αρνί, οι μπύρες και το κρασί ήταν ακόμα εκεί! Ρούπι δεν το είχαν κουνήσει! Για να μην την προσβάλλω.. (σσ.. την ζυγαριά), την ξαναέβαλα στη θέση της. Άλλωστε μπορεί να μου είχε δώσει λάθος μέτρηση. Μπορεί να με ζήλευε! Μπορεί…
Κάπου εκεί ο μικρός της παρέας μαζί με ‘κάνα δύο φίλους ξεμονάχιασαν την καρέκλα με το σακάκι του πατέρα. Έβαλαν το χέρι γρήγορα γρήγορα στην τσέπη και κατάφεραν να αποκτήσουν πρόσβαση σε μια κροτίδα κι ένα κουτί σπίρτα. Τα πήραν παράμερα κι άρχισαν να προσομοιώνουν τις κινήσεις που είχαν δει λίγα λεπτά πριν. Ήθελαν κι αυτοί να συμμετάσχουν στη γιορτή της χριστιανοσύνης.
Τέτοιες μέρες ήτανε καμιά σαρανταριά χρόνια πριν, τέτοιες μέρες πασχαλινές! Τα σχολεία είχαν παραδώσει τη σκυτάλη στις διακοπές κι εμείς ως μαθητούδια οργανώναμε τις επικείμενες ανδραγαθίες της Μεγάλης Εβδομάδας.
Ήταν κάμποσα χρόνια πριν όπου ως μαθητής μετέβηκα από την 1η στη2α λυκείου με όλα τα συμπράγκαλά μου. Μάλιστα ετότενες είχαμε αλλάξει θυμάμαι κάμποσους καθηγητές συμπεριλαμβανομένου κι αυτού της φυσικής. Την πρώτη μέρα της χρονιάς ο νέος καθηγητής μας συστήθηκε. Ακολούθως βάλθηκε να μας γνωρίσει ρωτώντας τόσο το όνομά μας όσο και τη δουλειά του πατέρα μας.
